De boodschappen afwijking

Ik heb een soort van ernstige afwijking, waar ik hier vandaag voor het eerst in het openbaar over ga "spreken".Vooral omdat ik zéker weet dat ik echt niet de enige ben met deze afwijking. 

Goed. Van mijzelf ben ik nogal chaotisch, vergeetachtig en maak ik overal een grote rommel van. Het heeft mijn lieve moeder bloed, zweet en tranen gekost om dat een beetje bij te schaven. M'n kamer opruimen was een wekelijks terugkerend fenomeen, waarbij mama-lief regelmatig alles in een vuilniszak heeft gepropt en verstopt. In de hoop dat ik het rommelen af zou leren. Alleen miste ik die 3 volle vuilniszakken vol kleding en speelgoed nooit. Dus die methode was niet zo effectief. Op een gegeven moment heeft ze alle hoop maar laten varen volgens mij..

Kleine meisjes worden groot en toen ik ging samenwonen, besloot ik het helemaal anders aan te pakken. Ik ging plannen en ordenen en ik zou ook een opgeruimd typje worden. (Ik zie wel eens mensen op straat lopen, waarbij ik dan denk; 'daar is het vast nooit een rommel en is er altijd een koekje bij de koffie voor als er visite komt'.)Dat was dus ongeveer het streven en net als met al mijn goede voornemens was dit ook gedoemd te mislukken. 

Het maken van lijstjes gaat goed. De eerste paar dingen met een voldaan gevoel afstrepen gaat ook goed. Alleen de rest van de lijstjes blijven altijd liggen. 

Een van de dingen op mijn lijstje van deze week was "Boodschappen doen voordat de pleuris uitbreekt in de supermarkt". Omdat ik nog niet precies wist wat de plannen waren voor de Pasen, wachtte ik daar nog even mee. Dus stond ik donderdag in de lokale supermarkt. En ik wist niet wat ik moest kopen, dus kocht ik alleen maar wat sapjes. 

Toen kreeg ik op zaterdagochtend voor Pasen de geniale ingeving toch nog even naar de Appie te gaan. Ik dacht slim te zijn en ging extra vroeg. Voor mij is dat op de zaterdag om half 10. Bij het winkelcentrum aangekomen, heb ik eerst een kwartier rondjes gereden en serieus overwogen om toch maar gebruik te maken van de gehandicaptenkaart die in de auto ligt. Alleen bleken die parkeerplekken ook al bezet. 

Het rondjes rijden voorspelde niet veel goeds voor de supermarkt. Mijn voorspelling bleek te kloppen. Hordes hysterische voetbalmoeders, manisch depressieve vertegenwoordiger-vaders en enorm verveelde, verwende en vervelende kinderen. Die midden in het gangpad staan te ruziën over de calorieën in een choco-paashaas, scharreleieren of toch maar de goedkope, een koekje voor bij de koffie als oma komt en wasmiddel voor de paasei-zoektocht-grasvlekken. 

In die supermarkt besefte ik mij ineens dat er weinig is veranderd sinds vorig jaar kerst, toen ik bijna huilend uit een overbevolkte binnenstad terugkeerde. Ook besefte ik dat mijn planning en/of time-management-skills meer dan te wensen over lieten. En dat dat blijkbaar voor heel Den Haag geldt.