Weekend!

Het was weer ineens weekend. Heel de week kijk je er naar uit en ineens is het dan zover. (Het weekend dat je wist die zou komen etc. etc.)  
En omdat het zulk mooi weer was, trokken we weder eensch de wijde weereld in. 

Helaasch waren er meer mensen die datzelfde idee hadden en die liepen dan ook allemaal in Klingendael. 

Gelukkig hoefden we de bloemetjes niet buiten te zetten, want die stonden er al. Die foto is overigens zelf gemaakt en geen HüttenKnötten wanddecoratie van de ikea. 

Doel van de wandeling; de Japanse tuin. Altijd fijn om eventjes een rondje te lopen. Jammer dat die niet altijd open is. 

Hallo mannetje!

Hallo Herfstkleuren <3 

Rustieke lantaarn. Als ik een tuin had zou ik er wel zo eentje willen. 

Broertje van het mannetje van daarnet. 

Dit zou ik ook wel in m'n tuin willen. Als ik een tuin zou hebben. En al die andere mensen hoef ik er niet bij. 

Er gebeurde iets spectaculairs met buitenaardse wezens en paars licht. Ha.Ha. neehoor. Ik vergeet steeds dat je geen foto's met tegenlicht kan maken als je de instellingen niet snapt.  

Compositie van man op brug. 

Draw me like one of your french girls. 

En hier wil ik dan wel gaan wonen. 

Zit ik in een helicopter? Heb ik iets spannonds met tiltshift gedaan? Nee we gingen de dag erna naar Madurodam. 

Zelfkennis en planning.

Situatieschets; Het is tien voor zeven. In de ochtend. Ik ben nog heerlijk in dromeland en droom iets onsamenhangends over de ondefinieerbare relatie tussen luiers en het universum. Ruw krijg ik een elleboog tussen m'n ribben "Moet je niet over 10 minuten de deur uit?"

Dat over 10 minuten de deur uit is helaas waar. Helaas heb ik normaal ook zeker een uur nodig om een beetje van slaap-modus naar 'met-ongeveer-een-been-in-de-realiteit-en-in-staat-tot-autorijden" stand over te gaan. Mijn ochtendroutine bestaat dan ook uit het volgende patroon; als een wezenloos teletekst van 6 verschillende kanalen lezen, kijken wat het voor weer zal worden, dat net zo snel vergeten en bedenken wat ik ook alweer vond over dat ene nieuwsitem. Dat duurt ongeveer een half uur. Vervolgens trek ik in een soort blinde paniek kleding uit de kast, die ik vervolgens achterstevoren-binnestebuiten aantrek (Helaas is dat niet eens een grapje). Ik probeer nog iets van m'n  hoofd en haar te maken, kom er achter dat het vandaag toch echt weer hopeloos is en geef het maar op. Dan snel iets te eten uit de keukenla pakken en in de auto springen. 

Omdat ik vanmorgen mijn beproefde "shit-ik-heb-alweer-ochtenddienst-en-het-is-nog-geen-weekend-en-ook-nog-lang-geen-vakantie" ritueel heb gemist, was ik vandaag eigenlijk heel de dag van slag. 

Ik vergat melk in mijn koffie te doen. Ik liep de halve dag zonder pieper over de afdeling. Vergat m'n sleutel uit het slot te trekken en vervolgens werd ik bijna gelanceerd, omdat m'n sleutel met een touwtje aan m'n broek zit. (Dat de sleutel vast aan m'n broek zit getuigd overigens wel van zelfkennis, want als het niet vast zit vergeet ik het.) 

Door zo'n slechte start ga ik ook steeds vaker aan mezelf twijfelen. Had ik de deur wel dichtgedaan? Zit de auto wel op slot? Wat is het nummer van de printer? Oh ik moest nog wat doen, maar wat ook alweer? Even wat doorgeven. Ja, ik moest een uur geleden ook al naar het toilet, maar eerst moet ik nog bellen. Koffiepauze! Nu dus wel melk in m'n koffie doen. Koffie op. Ja, ik zou koffie zetten, maar dat was ik dus vergeten. Snel koffie zetten. Misschien handig om ook daadwerkelijk koffie in het filter te doen. Hoeveel schepjes? Waarom zou ik koffie zetten? Omdat ik bedacht had dat degene die het laatste kopje koffie heeft genomen nieuwe moet zetten. Waarom heb ik altijd van die ideeën waarvan ik zelf de dupe ben. Oh het is al 11 uur. Hee wat doet die mevrouw hier? Ja, dat is de docent van school. Ja ik heb vandaag m'n beoordelingsgesprek. Heb ik een formulier? Hee, die zit nog in m'n tas ook nog! Wilt u thee? Het is wel lauwe thee, want die ben ik net vergeten te zetten. En dan toch nog mooi een dikke voldoende halen.

Dan kom je na zo'n dag thuis, heb je eindelijk je joggingbroek aan, vraagt de elleboog van vanmorgen "En, wat eten we vandaag?" Zouden we nog wat gaan eten dan? En zou ik dat maken dan? Dat stukje heb ik ergens gemist. 

De conclusie van dit relaas. Het maakt niet uit hoeveel koffie je zet, en zonder melk opdrinkt (GATVERDARRIE), zo'n slechte start maak je echt niet meer goed. En avond eten moeten koken zou verboden moeten worden.

De boodschappen afwijking

Ik heb een soort van ernstige afwijking, waar ik hier vandaag voor het eerst in het openbaar over ga "spreken".Vooral omdat ik zéker weet dat ik echt niet de enige ben met deze afwijking. 

Goed. Van mijzelf ben ik nogal chaotisch, vergeetachtig en maak ik overal een grote rommel van. Het heeft mijn lieve moeder bloed, zweet en tranen gekost om dat een beetje bij te schaven. M'n kamer opruimen was een wekelijks terugkerend fenomeen, waarbij mama-lief regelmatig alles in een vuilniszak heeft gepropt en verstopt. In de hoop dat ik het rommelen af zou leren. Alleen miste ik die 3 volle vuilniszakken vol kleding en speelgoed nooit. Dus die methode was niet zo effectief. Op een gegeven moment heeft ze alle hoop maar laten varen volgens mij..

Kleine meisjes worden groot en toen ik ging samenwonen, besloot ik het helemaal anders aan te pakken. Ik ging plannen en ordenen en ik zou ook een opgeruimd typje worden. (Ik zie wel eens mensen op straat lopen, waarbij ik dan denk; 'daar is het vast nooit een rommel en is er altijd een koekje bij de koffie voor als er visite komt'.)Dat was dus ongeveer het streven en net als met al mijn goede voornemens was dit ook gedoemd te mislukken. 

Het maken van lijstjes gaat goed. De eerste paar dingen met een voldaan gevoel afstrepen gaat ook goed. Alleen de rest van de lijstjes blijven altijd liggen. 

Een van de dingen op mijn lijstje van deze week was "Boodschappen doen voordat de pleuris uitbreekt in de supermarkt". Omdat ik nog niet precies wist wat de plannen waren voor de Pasen, wachtte ik daar nog even mee. Dus stond ik donderdag in de lokale supermarkt. En ik wist niet wat ik moest kopen, dus kocht ik alleen maar wat sapjes. 

Toen kreeg ik op zaterdagochtend voor Pasen de geniale ingeving toch nog even naar de Appie te gaan. Ik dacht slim te zijn en ging extra vroeg. Voor mij is dat op de zaterdag om half 10. Bij het winkelcentrum aangekomen, heb ik eerst een kwartier rondjes gereden en serieus overwogen om toch maar gebruik te maken van de gehandicaptenkaart die in de auto ligt. Alleen bleken die parkeerplekken ook al bezet. 

Het rondjes rijden voorspelde niet veel goeds voor de supermarkt. Mijn voorspelling bleek te kloppen. Hordes hysterische voetbalmoeders, manisch depressieve vertegenwoordiger-vaders en enorm verveelde, verwende en vervelende kinderen. Die midden in het gangpad staan te ruziën over de calorieën in een choco-paashaas, scharreleieren of toch maar de goedkope, een koekje voor bij de koffie als oma komt en wasmiddel voor de paasei-zoektocht-grasvlekken. 

In die supermarkt besefte ik mij ineens dat er weinig is veranderd sinds vorig jaar kerst, toen ik bijna huilend uit een overbevolkte binnenstad terugkeerde. Ook besefte ik dat mijn planning en/of time-management-skills meer dan te wensen over lieten. En dat dat blijkbaar voor heel Den Haag geldt. 

Weeeheeeekend

Ik had een weekend vrij. En mijn lieftallige wederhelft verwachtte post uit heel ver weg Amerika die hij zelf nog in elkaar moest gaan zetten (voor de nerds; een op maat en/of bestelling gemaakte computerkast - de man heeft een hobby.)

Daarom ontvluchtte ik het huis. Met een gepakte tas, zonnebril en bak&braad paraat. En ik reed 95 kilometer in de twingy. Naar hier. 

Vanaf daar ging ik naar hier

Het fotografisch inzicht van mijn moeder liet het afweten, want die vond dat ik daar een foto van moest maken. 

Blijkbaar trad de jostiband ook op. 

Ik kocht dit. Ik houd dhr. Grunberg ook persoonlijk aansprakelijk voor mijn hoofd dat gedurende het weekend langzaam de kleur van een aardbei aannam. 

Ik wandelde met dit monster. De kleine lieve babypupje dat alle andere honden opvreet. 

Ik trok daarvoor deze onooglijke combinatie aan. 

Ik zag deze boom.

We speelden dit spelletje. (En ik won!)

Druivensap voor de vitamientjes enzo. 

Ik maakte ook deze foto van de zonsondergang. Al zou het beter zonde der ondergang ofzo kunnen heten. Want het ziet er uit als een slecht en heel onpopulair instagram filter. Hele slechte cliffhanger, i know. 

Zondag

Ik werd wakker met een gevoel van verstandsverbijstering. Ik was even alles kwijt en besefte toen ineens weer waar ik was. 

Takkie heeft ook vakantie en werkt dus hard aan z'n kleurenschema.

We gingen bij Ukkie haar vakantie-logeer adres langs, daar waren deze lieve paaskuikentjes. 

En deze puppy-baby-veulen paardjes. Ik heb de rechter vast besteld. Het is net ukkie toen ze nog klein was. 

En ik voerde een goed gesprek met het babykroelepaardje. Het gesprek ging ongeveer als volgt;
Kan ik dat eten? Nee. Zeker weten? Ja. Ik ga het toch proberen hoor. 

Strandbeest & sort of urban exploring

Omdat het vandaag zondag is en we eigenlijk al langer de strandbeesten van Theo Jansen wilden zien, togen wij vandaag naar de Elektriciteitsfabriek in Den Haag. Voor wie onder een steen heeft gelegen, op Strandbeest is er meer informatie te vinden. 

De locatie was wat onduidelijk, de navigatie van zowel Samsung als Nokia liet het afweten en wilde ons de weg niet wijzen. Maar gelukkig was m'n schoonmoeder er, die haar huiswerk in de vorm van een kaartje uitprinten, wel had gedaan. 

Zo ziet de poot van een beest er dus van dichtbij uit. Eigenlijk niet meer dan PVC, tiewraps en touw. En heel veel bloed, zweet en tranen stel ik mij zo voor. 

In de lege spa-rood flessen wordt de lucht opgeslagen die voor de aandrijving zorgt. Meer uitleg kan ik eigenlijk ook niet geven, want ik snap het zelf ook niet. 

Geen onderdeel van de expositie, maar waarschijnlijk minstens net zo bijzonder; een nog werkende, dagelijks gebruikte antieke Atari. 

Als je naar boven keek, kreeg je bijna hoogtevrees. Ook al sta je veilig met beide benen op de grond. Het plafond is 38 meter hoog. 

Dat industriële blijft op de een of andere manier toch altijd wel intrigerend. 

Maar we kwamen natuurlijk voor de beestens.

Ik weet niet wat ik nou leuker vond; het pand of de beesten..

Er was ook iemand die op een bank zat te lezen en naar de tv keek. 

Ik stond in het water. 

Hoi beest!

Ik maakte een filmpje, waarin zowel vriendje als schoonmoeder figureren.

En ik maakte nog een filmpje. 

Doei!

Foodiefoodfood

Ongeïnspireerd slenterde ik vandaag wederom door een supermarkt. Ondanks het mooie weer, leek heel de buurt op dat moment hetzelfde idee te hebben "Kom, laten we nog even naar de Appie. Met zijn allen." 

Ondanks de drukte, heb ik toch nog de dingen die ik "nodig had", kunnen halen. Wel nadat ik zowel een Algemeen Dagblad verkoper ("Maar hij is gratis, alleen vandaag!") en een Milka-Man van me had afgeslagen. 

Daarom, dus bij deze, de fotogenieke foto's van ons avondmaal, met daarbij een stap-voor -stap-stappenplan. Mocht u nou denken "Dat wil ik ook!", volgt u dan deze stappen, maar zorg dat er niemand komt eten. Want dan krijg je paniek en moet je uiteindelijk alsnog pizza bestellen.

Laten we beginnen!

Men hakt een stokbroodje in stukken, en kiepert dat artistiek in een bakje. Dan maak je een onscherpe foto. 

Vervolgens  ruim je het slagveld op (Is er een manier om stokbrood te snijden zonder zoveel kruimels te maken?)

Je gooit wat rucola-sla in een bakje. Want groen hoort er bij want het is lente en gezond enzo. 

Men neme carpaccio, en daar doe je wat mee, en dan heb je dit in een bakje, nu onder de naam "Carpaccio Tapenade" in het koelvak van uw supermarkt!

Vervolgens doe je de olijven in een mooi bakje. Die zijn ook groen, dus dat mag ook op de foto.  

Vervolgens, neme men Cherrytomaatjes. En die doe je ook in een bakje. Die passen ook goed in het zorgvuldig gekozen kleurenschema van dit culinaire hoogstandje. 

Zoals Marco Borsato al een eens zo mooi bezong, is vandaag rood wat rood hoort te zijn. Alleen is de soep niet rood en is die meer een soort kunstzinnig oranje. Maar dat hoort.

Vandaag speciaal voor u bereidt en geserveerd: een romige soep van zongedroogde tomaten, met room en mascarpone, afgemaakt met verst gerapste kaas met een moeilijke naam. 

Haha. Nee grapje. Het komt gewoon uit een pakje. 

 

En omdat je toch teveel moeilijke kaas hebt gerapst zet je dat ook op de foto. Wel in een leuk bakje doen eerst. 

In de tussentijd zet je de tomatensoeppan te weken in de gootsteen. Dat schijnt ongeveer 3 maanden te moeten weken, voordat het echt schoon is. 

Dan ben je eigenlijk al bijna klaar. Heel de bende op tafel. mes, vork en lepel paraat want ik schep op.  

En dan gooi je heel de bende op een broodje, daar maak je een artistieke foto van. Naar gelang kan deze nog nabewerkt worden met een shabby filter, alvorens deze op instagram te plaatsen.