De boodschappen afwijking

Ik heb een soort van ernstige afwijking, waar ik hier vandaag voor het eerst in het openbaar over ga "spreken".Vooral omdat ik zéker weet dat ik echt niet de enige ben met deze afwijking. 

Goed. Van mijzelf ben ik nogal chaotisch, vergeetachtig en maak ik overal een grote rommel van. Het heeft mijn lieve moeder bloed, zweet en tranen gekost om dat een beetje bij te schaven. M'n kamer opruimen was een wekelijks terugkerend fenomeen, waarbij mama-lief regelmatig alles in een vuilniszak heeft gepropt en verstopt. In de hoop dat ik het rommelen af zou leren. Alleen miste ik die 3 volle vuilniszakken vol kleding en speelgoed nooit. Dus die methode was niet zo effectief. Op een gegeven moment heeft ze alle hoop maar laten varen volgens mij..

Kleine meisjes worden groot en toen ik ging samenwonen, besloot ik het helemaal anders aan te pakken. Ik ging plannen en ordenen en ik zou ook een opgeruimd typje worden. (Ik zie wel eens mensen op straat lopen, waarbij ik dan denk; 'daar is het vast nooit een rommel en is er altijd een koekje bij de koffie voor als er visite komt'.)Dat was dus ongeveer het streven en net als met al mijn goede voornemens was dit ook gedoemd te mislukken. 

Het maken van lijstjes gaat goed. De eerste paar dingen met een voldaan gevoel afstrepen gaat ook goed. Alleen de rest van de lijstjes blijven altijd liggen. 

Een van de dingen op mijn lijstje van deze week was "Boodschappen doen voordat de pleuris uitbreekt in de supermarkt". Omdat ik nog niet precies wist wat de plannen waren voor de Pasen, wachtte ik daar nog even mee. Dus stond ik donderdag in de lokale supermarkt. En ik wist niet wat ik moest kopen, dus kocht ik alleen maar wat sapjes. 

Toen kreeg ik op zaterdagochtend voor Pasen de geniale ingeving toch nog even naar de Appie te gaan. Ik dacht slim te zijn en ging extra vroeg. Voor mij is dat op de zaterdag om half 10. Bij het winkelcentrum aangekomen, heb ik eerst een kwartier rondjes gereden en serieus overwogen om toch maar gebruik te maken van de gehandicaptenkaart die in de auto ligt. Alleen bleken die parkeerplekken ook al bezet. 

Het rondjes rijden voorspelde niet veel goeds voor de supermarkt. Mijn voorspelling bleek te kloppen. Hordes hysterische voetbalmoeders, manisch depressieve vertegenwoordiger-vaders en enorm verveelde, verwende en vervelende kinderen. Die midden in het gangpad staan te ruziën over de calorieën in een choco-paashaas, scharreleieren of toch maar de goedkope, een koekje voor bij de koffie als oma komt en wasmiddel voor de paasei-zoektocht-grasvlekken. 

In die supermarkt besefte ik mij ineens dat er weinig is veranderd sinds vorig jaar kerst, toen ik bijna huilend uit een overbevolkte binnenstad terugkeerde. Ook besefte ik dat mijn planning en/of time-management-skills meer dan te wensen over lieten. En dat dat blijkbaar voor heel Den Haag geldt. 

Weeeheeeekend

Ik had een weekend vrij. En mijn lieftallige wederhelft verwachtte post uit heel ver weg Amerika die hij zelf nog in elkaar moest gaan zetten (voor de nerds; een op maat en/of bestelling gemaakte computerkast - de man heeft een hobby.)

Daarom ontvluchtte ik het huis. Met een gepakte tas, zonnebril en bak&braad paraat. En ik reed 95 kilometer in de twingy. Naar hier. 

Vanaf daar ging ik naar hier

Het fotografisch inzicht van mijn moeder liet het afweten, want die vond dat ik daar een foto van moest maken. 

Blijkbaar trad de jostiband ook op. 

Ik kocht dit. Ik houd dhr. Grunberg ook persoonlijk aansprakelijk voor mijn hoofd dat gedurende het weekend langzaam de kleur van een aardbei aannam. 

Ik wandelde met dit monster. De kleine lieve babypupje dat alle andere honden opvreet. 

Ik trok daarvoor deze onooglijke combinatie aan. 

Ik zag deze boom.

We speelden dit spelletje. (En ik won!)

Druivensap voor de vitamientjes enzo. 

Ik maakte ook deze foto van de zonsondergang. Al zou het beter zonde der ondergang ofzo kunnen heten. Want het ziet er uit als een slecht en heel onpopulair instagram filter. Hele slechte cliffhanger, i know. 

Zondag

Ik werd wakker met een gevoel van verstandsverbijstering. Ik was even alles kwijt en besefte toen ineens weer waar ik was. 

Takkie heeft ook vakantie en werkt dus hard aan z'n kleurenschema.

We gingen bij Ukkie haar vakantie-logeer adres langs, daar waren deze lieve paaskuikentjes. 

En deze puppy-baby-veulen paardjes. Ik heb de rechter vast besteld. Het is net ukkie toen ze nog klein was. 

En ik voerde een goed gesprek met het babykroelepaardje. Het gesprek ging ongeveer als volgt;
Kan ik dat eten? Nee. Zeker weten? Ja. Ik ga het toch proberen hoor. 

Strandbeest & sort of urban exploring

Omdat het vandaag zondag is en we eigenlijk al langer de strandbeesten van Theo Jansen wilden zien, togen wij vandaag naar de Elektriciteitsfabriek in Den Haag. Voor wie onder een steen heeft gelegen, op Strandbeest is er meer informatie te vinden. 

De locatie was wat onduidelijk, de navigatie van zowel Samsung als Nokia liet het afweten en wilde ons de weg niet wijzen. Maar gelukkig was m'n schoonmoeder er, die haar huiswerk in de vorm van een kaartje uitprinten, wel had gedaan. 

Zo ziet de poot van een beest er dus van dichtbij uit. Eigenlijk niet meer dan PVC, tiewraps en touw. En heel veel bloed, zweet en tranen stel ik mij zo voor. 

In de lege spa-rood flessen wordt de lucht opgeslagen die voor de aandrijving zorgt. Meer uitleg kan ik eigenlijk ook niet geven, want ik snap het zelf ook niet. 

Geen onderdeel van de expositie, maar waarschijnlijk minstens net zo bijzonder; een nog werkende, dagelijks gebruikte antieke Atari. 

Als je naar boven keek, kreeg je bijna hoogtevrees. Ook al sta je veilig met beide benen op de grond. Het plafond is 38 meter hoog. 

Dat industriële blijft op de een of andere manier toch altijd wel intrigerend. 

Maar we kwamen natuurlijk voor de beestens.

Ik weet niet wat ik nou leuker vond; het pand of de beesten..

Er was ook iemand die op een bank zat te lezen en naar de tv keek. 

Ik stond in het water. 

Hoi beest!

Ik maakte een filmpje, waarin zowel vriendje als schoonmoeder figureren.

En ik maakte nog een filmpje. 

Doei!

Foodiefoodfood

Ongeïnspireerd slenterde ik vandaag wederom door een supermarkt. Ondanks het mooie weer, leek heel de buurt op dat moment hetzelfde idee te hebben "Kom, laten we nog even naar de Appie. Met zijn allen." 

Ondanks de drukte, heb ik toch nog de dingen die ik "nodig had", kunnen halen. Wel nadat ik zowel een Algemeen Dagblad verkoper ("Maar hij is gratis, alleen vandaag!") en een Milka-Man van me had afgeslagen. 

Daarom, dus bij deze, de fotogenieke foto's van ons avondmaal, met daarbij een stap-voor -stap-stappenplan. Mocht u nou denken "Dat wil ik ook!", volgt u dan deze stappen, maar zorg dat er niemand komt eten. Want dan krijg je paniek en moet je uiteindelijk alsnog pizza bestellen.

Laten we beginnen!

Men hakt een stokbroodje in stukken, en kiepert dat artistiek in een bakje. Dan maak je een onscherpe foto. 

Vervolgens  ruim je het slagveld op (Is er een manier om stokbrood te snijden zonder zoveel kruimels te maken?)

Je gooit wat rucola-sla in een bakje. Want groen hoort er bij want het is lente en gezond enzo. 

Men neme carpaccio, en daar doe je wat mee, en dan heb je dit in een bakje, nu onder de naam "Carpaccio Tapenade" in het koelvak van uw supermarkt!

Vervolgens doe je de olijven in een mooi bakje. Die zijn ook groen, dus dat mag ook op de foto.  

Vervolgens, neme men Cherrytomaatjes. En die doe je ook in een bakje. Die passen ook goed in het zorgvuldig gekozen kleurenschema van dit culinaire hoogstandje. 

Zoals Marco Borsato al een eens zo mooi bezong, is vandaag rood wat rood hoort te zijn. Alleen is de soep niet rood en is die meer een soort kunstzinnig oranje. Maar dat hoort.

Vandaag speciaal voor u bereidt en geserveerd: een romige soep van zongedroogde tomaten, met room en mascarpone, afgemaakt met verst gerapste kaas met een moeilijke naam. 

Haha. Nee grapje. Het komt gewoon uit een pakje. 

 

En omdat je toch teveel moeilijke kaas hebt gerapst zet je dat ook op de foto. Wel in een leuk bakje doen eerst. 

In de tussentijd zet je de tomatensoeppan te weken in de gootsteen. Dat schijnt ongeveer 3 maanden te moeten weken, voordat het echt schoon is. 

Dan ben je eigenlijk al bijna klaar. Heel de bende op tafel. mes, vork en lepel paraat want ik schep op.  

En dan gooi je heel de bende op een broodje, daar maak je een artistieke foto van. Naar gelang kan deze nog nabewerkt worden met een shabby filter, alvorens deze op instagram te plaatsen. 

Een plog mogen we het niet noemen.

Maarrr. Het is vandaag 04-04-2014, en voor mensen met een cijfertick is dat vast een bijzondere datum.  Ik had vandaag een dagje vrij. En daarom moest alles wat ik deed, wat overigens niet zoveel was, op de foto. 

De dagen ervoor had ik een laat - vroeg dienst. Wat eigenlijk inhoudt dat je de 1e dag tot 23.00 uur werkt en de dag erna om 7.30 weer begint met werken. In mijn geval houdt dat maximaal 5 uur slaapt, deze heb ik dan ook vanmorgen weer een beetje ingehaald. 

Mijn lieftallige wederhelft had vandaag de Twingy laten staan, dus besloot ik om met de auto boodschappen te doen. Ik ging naar de Aldi. Hier had ik vroeger vaak het gevoel van 'ramptoerist', maar tegenwoordig is het heel geaccepteerd als je hier boodschappen doet. Uiteraard wel met de wijnalmanak in de hand en de Albert Heijn tas onder de arm geklemd. 

In de supermarkt stond ik even verbaasd om me heen te kijken. Er was een wat oudere meneer, die heel hard in z'n telefoon stond te schreeuwen. De telefoon stond op luidspreker, dus heel de winkel kon meegenieten van wat moeder de vrouw vanaf het thuisfront aan boodschappen terug schreeuwde. Blijkbaar was de goede man ook nog naar de verkeerde winkel gegaan. "Want die KLOTE Calvé pindakaas hebben de hier niet, trut!" .... "Ja, klote pindakaas ja. Ga dan lekker zelf". 

Met plaatsvervangende schaamte keek ik (en zo'n 5 anderen) om. Wat bleek, het was m'n, psychisch niet helemaal gezonde, onderbuurman. Die naar me begint te zwaaien.. En in zijn telefoon schreeuwt "Je raad nooit wie hier is.."... "Nee niet tante Nel"... "De buurvrouw!" Dag buuf! Ook lekker boodschappies doen heej! 

Ik ben maar gaan betalen en die winkel uitgerend. 

Thuis at ik dit (gemotiveerd door alle gezonde dingen die iedereen op Facebook zet)

Ging ik naar de kapper

En at ik ook dit, om te compenseren voor alle vitamientjes van de lunch. 

Ook verruilde ik deze dooie struik

Voor deze nieuwe struik. 

Ik voel me vandaag een goede, oer-Hollandsche huisvrouw. 

Oh. En ik kocht nog een boek, omdat ik daar op de radio wat over hoorde. Deze welteverstaan.